Jerzy Pomianowski
Urodził się 13 stycznia 1921 r. w Łodzi.
Pisarz, wybitny tłumacz literatury rosyjskiej, publicysta i znawca zagadnień rosyjskich. Pseudonimy: Michał Kaniowski, Hanna Kostek, Dyonizy Aczkolwiek.
Przekładał m.in. Czechowa, Lwa Tołstoja, Jewgienija Szwarca i Michaiła Bułhakowa, poezje Achmatowej, Mandelsztama, Puszkina i Słuckiego, publicystykę Andrieja Sacharowa i Michaiła Hellera. Przede wszystkim jednak był tłumaczem Izaaka Babla, przełożył niemal wszystkie jego powieści i dramaty, opublikował przekład pełnego tekstu „Dziennika 1920”. Napisał, opartą na bablowskich motywach, sztukę „Sodoma i Odessa” (1993) oraz poświęcony Bablowi obszerny esej „Żyd z Odessy” (2000).
Jako Michał Kaniowski wygłaszał na emigracji przekłady utworów Aleksandra Sołżenicyna („Krąg pierwszy” i „Archipelag Gułag”). W 1999 roku został redaktorem naczelnym, powstałego z inicjatywy Jerzego Giedroycia, pisma „Nowaja Polsza”.
Jerzego Pomianowskiego uhonorowano wieloma nagrodami m. in. ZAIKS-u (1989), Polskiego PEN Clubu (1990), „Rzeczpospolitej” im. Dariusza Fikusa (2004) i Nagrodą im. Jerzego Giedroycia (2006).
W 1998 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w roku 2005 Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla współpracy między narodami Polski i Rosji oraz za działalność literacką i publicystyczną. Podobno najwyżej sobie cenił nagrodę im. Juliusza Mieroszewskiego, którą przyjął w 1997 r.z rąk Jerzego Giedroycia.
Zmarł 29 grudnia 2016 w Krakowie.
